Posted by ေလေျပ at 06:22
Read our previous post
ဒဏ္ရာဆိုတာ အလြယ္တကူေပ်ာက္ရုိး ထံုးစံရွိလို႕လား
နင္စိုက္ခဲ့တဲ့ဆူးေတြက ေရွ႕တစ္ေခ်ာင္းမႏႈတ္ခင္
ေနာက္တစ္ေခ်ာငး္က စူးႏွင့္ေနျပီးေလ။
ငါ့ရင္ထဲက ကမၻာျပိဳသံ နင္ၾကားလိုက္ရသလား
ျဖတ္ခနဲအက္ေၾကခဲ့တဲ့ ဒီရင္ခြင္က
ေသြးစိမ္းရွင္ထြက္တာေတာင္ ေနာင္တမရခဲ့ဘူး။
ငါ့ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး နင့္အျပံဳးေအာက္ ခ်ိတ္ပါသြားခဲ့တာ
ဘယ္ဘ၀က၀ဋ္ေၾကြးေတြပါလိမ့္
အလြမ္းေတြနဲ႕ မြန္းၾကပ္လာတိုင္း ေအးစက္သြားတတ္တဲ့
ငါ့ႏွလံုးသားက အဲဒီႏြားရုိင္းသြင္းခ်ိန္ကုိ ေမ့မရခဲ့ဘူး။
မာနနဲ႕ အံၾကိတ္ကာ မာန္တင္းေနေပမယ့္
မ်က္၀န္းေထာင့္က စိုစြတ္ေလ့ရွိတဲ့ အဲဒီမ်က္ရည္ကို
မက်ေအာင္ထိန္းဖို႕ ငါအမိန္႕မေပးႏိုင္ေသးဘူး။
ရင္ထဲထိ ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ေတာက္ေနတဲ့ အဲဒီမီးေတာက္ေတြက
ငါ့အတြက္တေစၥေျခာက္သလို ဘယ္အခ်ိ္န္တညး္ကမ်ား
ရင္ထဲ အလစ္၀င္ ခိုေအာင္းေနတာပါလိမ့္။
အရုိးခံ ငါ့ႏွလံုးသားက နင္စြန္႕ခြါခဲ့တဲ့
ညေနခင္းကစလို႕ ေအးစက္ခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိ
ပံုမေျပာင္းေသးဘူး။
ခါးတီးနက္တူးျပီး တဆစ္ဆစ္ဆူးေစတဲ့
အဲဒီခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးက လူကုိရူးေအာင္ ထူးေစခဲ့သလား
စုပံုက်န္ရစ္ေနေသးတဲ့ အဲဒီအပိုင္းအစေတြကုိ
စုပံုမီးရိႈ႕ဖို႕ ငါၾကိဳးစားရင္း
ေနာင္တမဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြက ထူးထူးကဲကဲ
ရင္ကုိစူးေစခဲ့ျပန္တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့
ေၾကကြဲျခင္းတေပြ႕တပုိက္နဲ႕
အလြမ္းေတြကုိ ရင္၀ယ္ပုိက္ရင္း
နင္ခ်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးမွာ
ငါေျခစံုရပ္ျပီး ေစာင့္ေနတုန္းပါပဲ။
အနီေရာင္ (အိန္ဂ်ယ္) ရဲ ့ကဗ်ာေလေျပ
No comments:
Post a Comment